Józef Lewkiewicz to postać, której historia zasługuje na szczegółowe przedstawienie.
Urodził się 9 kwietnia 1899 roku w Brzesku, gdzie spędził swoje wczesne lata. Jako podoficer Wojska Polskiego w okresie II Rzeczypospolitej, jego życie było nierozerwalnie związane z wydarzeniami, które kształtowały tę epokę.
Lewkiewicz zginął 16 września 1920 roku pod Dytiatynem, co stanowiło tragiczny koniec jego służby wojskowej. Jego odwaga i męstwo na polu walki zostały docenione poprzez nadanie mu prestiżowego Orderu Virtuti Militari, który jest jednym z najwyższych odznaczeń wojskowych w Polsce.
Życiorys
Józef Lewkiewicz przyszedł na świat w rodzinie Eustachego oraz Marii, z domu Flak. Jego wykształcenie rozpoczęło się w szkole ludowej, a następnie kontynuował naukę w szkole przemysłowej.
Od kwietnia 1915 roku związał się z Legionami Polskimi, gdzie uczestniczył w walkach na froncie rosyjskim i odniósł rany. Po tym wydarzeniu przeszedł do służby w warsztatach I Brygady. W lipcu 1917 roku, po kryzysie przysięgowym, pełnił obowiązki w Dowództwie Taborów Polskiego Korpusu Posiłkowego w randze plutonowego. Po nieudanej próbie przedostania się na inny front, został internowany w Szeklence, a następnie wcielony do armii austro-węgierskiej. Został skierowany na front włoski.
W czasach po upadku armii cesarskiej powrócił do Brzeska, gdzie angażował się w organizowanie oddziałów młodzieży gimnazjalnej w celu obrony Kresów Wschodnich. W listopadzie 1918 roku zgłosił się jako ochotnik do odrodzonego Wojska Polskiego, a od kwietnia 1919 roku był przydzielony do 3 kompanii zapasowej 16 pułku piechoty z Tarnowa. Wziął udział w odsieczy Lwowa oraz w starciach z Ukraińcami, a później walczył z bolszewikami podczas wojny polsko-radzieckiej.
Jako członek 4 baterii 2 dywizjonu 1 pułku artylerii górskiej, 16 września 1920 roku brał udział w bitwie pod Dytiatynem. W trakcie tej bitwy jego bateria niemal całkowicie zniszczona po sześciogodzinnej obronie przed przeważającymi siłami bolszewików. Za odwagę i poświęcenie 4 bateria 1 pułku artylerii górskiej zyskała miano „baterii śmierci”.
Pomimo wielkiej ofiary polskich żołnierzy, która zatrzymała dwie brygady radzieckie na cały dzień, starszy ogniomistrz Józef Lewkiewicz pozostał na swoim stanowisku do samego końca i poległ w bohaterskiej walce. Został odznaczony Krzyżem Srebrnym Orderu Virtuti Militari, co zostało poświadczone dekretem Wodza Naczelnego, marszałka Józefa Piłsudskiego, oznaczonym numerem L.14135 z 18 sierpnia 1922 roku. Dekret ten opublikowano w Dzienniku Personalnym Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 41 z dnia 27 października 1922 roku.
Niestety, Józef Lewkiewicz nie miał okazji założyć własnej rodziny.
Przypisy
- Muzeum Józefa Piłsudskiego w Sulejówku.
- Dziennik Personalny MSWojsk., Nr 41 z 27.10.1922 r., s. 805.
- Polak (red.) 1991, s. 87.
Pozostali ludzie w kategorii "Wojsko i służby mundurowe":
Władysław Cyga (oficer) | Stanisław Czosnek | Michał Nodzeński | Leszek Lubicz-Nycz | Stefan RachwałOceń: Józef Lewkiewicz